'उदाउंनै दिनुहुन्न -सुर्यलाई! '

 सुतेर देखिने सपना -सपना होईन ,

 बरू ,सपना त्यो हो,

 जो देखिए पछि सुत्न दिंदैन ।

यस्तै सपना देख्नु गल्ती थियो  मेरो ।

तारा देखाएर ,उ सँगैं उदाउने प्रयास गर्नु

एउटा भुल थियो । 

त्यसैले तिमी सपना तुहाउन ,

ताना बाना बुनिरहेका छौ ।

देउ जहर म हांसेर पिउनेछु ।

आफ्नै टाउको हातमा लीइ नाच्ने छु ।

मेरो दुनियाँ खुशी हुन्छौ भने, तिमि लाई

खुशी पारीइरहन, म हांस्दै चिता चढ्ने छु ।

सुकरात , ओशो , प्रभुपाद र कृष्ण मुर्ती

खै कसलाई छाड्यो र जहरले,

ताराहरू झरीरहनु पर्छ यहाँ ,

उज्यालो हुन दुनियाँको रहरले ।

सुतेकाहरू सुतेको ठान्दैनन्,

बेहोसिहरू चेत हराएको मान्दैनन्

सत्य ,हो, तिमीले हारीरहनु पर्छ

आफु पीडा उसिनेर ,

 अरूलाई पेडा खुवाउनेहरू नै यहाँ,

मरीरहनु पर्छ ।

ईतिहास हरू हो तिमीहरू

बलियाहरूका   कलमका मसि बनिरहनु पर्छ ।

अांशु र पानी उस्तै -उस्तै ,

नपिउन्जेल  स्वरुप दुरुस्तै ।

खुकुरीहरू हो, अचानोको मुख

संधै थुनिरहनू,

सोध्यो कसैले भने चोटको पीडामा

खुकुरी मात्र भनीरहनु ,

जर्सी गाई बनेर बसेका, सर्पहरूलाई

सधैं दुध पीलाई रहनु ।

युगहरू यसरी पो चल्नु पर्छ

सुर्यलाई उदाउंनै दिनुहुन्न,

अनी पो लाटोकोसेराको राज

चारै प्रहर चलिरहन्छ ।               -भीमसेन सापकोटा